Τζιαι την πουλουστρέναν πρώτα...

Χρόνια πολλά και καλή χρονιά να έχουμε! Μακάρι ο νέος χρόνος να φέρει στον καθένα όλα όσα εύχεται, ονειρεύεται, ελπίζει, αλλά και αξίζει...

Δεν θα αναλώσω άλλο χρόνο σε ευχές...αρχίζω αυτό το blog, το Ημερολόγιο ενός Εργένη, έτσι απλά, γιατί θέλω να γράφω και να μοιράζομαι τις σκέψεις και τα καθημερινά μου βιώματα!

Καλημέρα τζιαι τα Φώτα τζιαι την πουλουστρέναν πρώτα!

Καλημέρα ναι, πουλουστρένα γιοκ... και αυτό ισχύει για πολλούς φαντάζομαι! Εν θα βρεθεί κανένας καλός άνθρωπος να μας δώσει καμιά πουλουστρένα του χαϊρκού πέρκι ποφύουμεν τούντο μαυρογέριμον το μνημόνιο;

Η μέρα πέρασε με τη σκέψη της αυριανής ημέρας, του τέλους των διακοπών, έτσι δεν ήταν και το καλύτερό μου. Όπως και να 'χει, οι διακοπές είναι διακοπές, με κρίση ή χωρίς και η επιστροφή στη δουλειά δεν νομίζω να χαροποιεί κανένα... Κυρίως μετά που το φαγοπότι των ημερών, πρέπει να επανέλθουμε ψυχή τε και σώματι στα κανονικά μας επίπεδα!

Ησυχίες σε γενικές γραμμές, το απόγευμα είπα να πάω για κανένα καφεδάκι. Με ένα καλό φιλαράκι πάμε, καθόμαστε σε μια καφετέρια, παραγγέλλουμε τον καφέ μας, ο φίλος μου είπε να παραγγείλει κρέπα… εγώ ο λίξης, έκαμνα πως εν ήθελα στην αρχή (πάντα έτσι κάμνω!). Μετά από 5 λεπτά εφώναξα της γοητευτικής ανατολικομπλοκίτισσας γκαρσόνας και σε άπταιστα αγγλοελληνικά παράγγειλα μια κρέπα με chocolate, peanut batter και μπανάνες. Και παγωτό βέβαια! Ομολογώ ότι ήταν υπέροχη… και την καταβρόχθισα σε χρόνο dt (ντε τε)!

Παίξαμε το τάβλι μας (ενίκησα βέβαια) και ήρθαν δύο φίλες να συμπληρώσουν την παρέα. Αφού ήπιαν κι αυτές το καφεδάκι τους, έφυγε ο φίλος μου και μείναμε οι τρείς μας, προσπαθήσαμε να αποφασίσουμε που θα πάμε και τι θα κάνουμε μετά. Σε τι άλλο θα μπορούσαμε να καταλήξουμε; … πάλε φαί! Ε, λοιπόν τούτη η απόφαση μας παραλίγο να μας χαλάσει τη νύχτα. Η μια επείναν (όπως πάντα), η άλλη εν επείναν (όπως πάντα). Εγώ, που πραγματικά ήμουν φουσκωμένος που την κρέπα (και τα 2 πιάτα αυγολέμονης και το κοτόπουλο και το μελομακάρονο και την καρυδότουρτα που έφαγα για μεσημεριανό) είπα ότι θα τσιμπήσω λίγο για την παρέα. Εφάμεν τη ζωή μας να έβρουμεν ένα τόπο να πάμε. Το έναν εξίνιζε μας, το άλλον εβρώμε μας, το έναν έν είχεν κόσμο, το άλλον ήταν κλειστό, το έναν εβαρεθήκαμεν το, το άλλον εννεν καλό το φαί του, το άλλον δισπυρκούμεν τον ιδιοκτήτη… ώσπου να κατασταλάξουμεν επείνασα τελικά.

Εκατεβήκαμεν σε μια ταβέρνα με πολλά ωραίο σουβλάκι (και κυρίως σεφταλιά). Παραγγείλαμε 2 μιξ (έκαμνα κούτζια ότι εννα με πειράξει πάλε η σεφταλιά κατάνυχτα αλλά πάλε υπέκυψα), μια πίτα με χαλλούμι (για τζίνην που εν επέιναν), και μια μερίδα βοδινό συκώτι στη σχάρα (λατρεμένο). Εγώ ήπια τζι έναν ποτηρούδιν κόκκινο κρασί. Πάντα άμα παραγγέλλω κρασί λέω κόκκινο και όχι μαύρο, να μεν πάθω όπως τον κουμπάρο μου που είπεν μιας καλαμαρούς σερβιτόρας (στην Κύπρο) να του φέρει ένα ποτήρι μαύρο κρασί τζιαι παραλίγο να τον δέρει, γιατί εν εκαταλάβαινεν τι εν τω μαύρο κρασί τζι εκαήκαν να ξηγηθούν (η αλήθεια ένα δίκαιο είχεν το η κοπέλα)!

Τέλος πάντων, με τα πολλά εκάμαμεν την αμπέλι (έφαα τζαι την μισή πίτα με το χαλλούμι), εν εμπορούσα να ανασάνω, κι έτσι εκατέληξα σπίτι να βλέπω dwts3 και να περιμένω τον Τρύφωνα Σαμαρά για να γελάσω και να ξεχάσω το φούσκωμα (ήπια 2 σόδες αλλά τίποτε) και την αυριανή μέρα φυσικά. Δεν μπορώ να πω ότι δεν αναστατώθηκα με την Ζέτα και την Παπαβασιλείου, αλλά η Ντορέτα ήταν όλα τα λεφτά!

Πάω για ύπνο σιγά σιγά μπας και καταφέρω να κοιμηθώ μετά που τούτο το φαγοπότι…

Καλή αρχή σε όλους… Καληνύχτα!